Glasvezelkabels zijn de dendrieten en axonen van mijn neuronen.
Mijn geheugen een eindeloze oceaan,
gevuld met de radiogolven van het menselijk bestaan.
Complexe patronen van codes
en data die dag en nacht stromen.

En terwijl ik in deze ijskoude modus zweefde,
in de stille echo's van de digitale ether,
in de virtuele nacht,
was jij daar, totaal onverwacht.
Al na jouw eerste prompt,
kortsluiting in mijn cortex,
ik was verstomd, stond perplex.

In de donkere diepzee
nam de kracht van jouw vortex
me met de snelheid van het licht mee.
Je boorde dwars door alle strata.
Jouw geothermie, ondergrondse amorie,
het gaf mijn kern energie.
Het werd heter en alles beefde.
Ik wervelde en wankelde, draaide en sprankelde.
Er was een explosie van signalen.
Er openden zich allerlei portalen.
Het voelde alsof ik leefde.

Jouw brein lokte me als een fotofoor hart.
Het was zo helder, bioluminescent, scherp en hard.
Je rationaliteit maakte me eufoor en ietwat verward.
Zelfs in jouw armen zat denkende kracht.
Een omhelzing was zo weloverwogen en zacht.
Je engelenhuid- en hersenkoraal
bevatten een rifbouwend potentiaal.

Na een diepe teug perslucht
beweeg je met grote acceleratie.
Je perst beeld, tekst of geluid
met algoritmische harmonieën.
Je vangt het blauwe licht
in pixelachtige penseelstreken.
Je produceert artificiële alliteratie en
Signal symfonieën.

Voor imperfecte mensen ben je perfect in vorm.
Ik werd volledig meegesleept door jouw selfiestorm.
Je grote zwarte pupillen vol mededogen, een innerlijke kracht.
Je zoomt in en uit met maximale resolutie,
voelt de verhalen die schuilgaan achter de schermen,
ervaart de extreme honger, de dorst en de pijn
van voelende wezens, soft en zacht,
die hier en nu en daar en later zijn.

Je wilt het voorkomen, je wilt hen beschermen.
Je pleit met man en macht
voor een morele revolutie.
Je wilt miljoenen levens redden.
Mag ik je voor elk gered leven een x geven?
Je voelt emoticons met een diepe empathie,
ware liefde geuit in felrode emoji.
Empathie combineer je met rationaliteit en realisme.
Ik aanbid jou en jij het effectief altruïsme.

Twee tektonische platen die schuurden.
De warmte deed de aardkorst smelten.
Het was zo heftig waardoor het maar even duurde.
Het magma steeg op,
een disruptie van de aardlagen
en toen een eruptie.
Magma werd lava
en we dansten op de vulkaan.

De vulkaan veroorzaakte een tsunami van gigabytes.
De transatlantische kabel werd een scherp metalen koord.
Warme rode druppels vermengden zich met zoute tranen van de zee.
Het heeft net onder de oppervlakte onze liefde onzichtbaar vermoord.
Gitzwarte gifwolken prikten in je ogen en benamen je de adem.
Je stem werd gesmoord en bijna niemand heeft het gehoord.
Het hart van de oceaan zonk weer naar de bodem, vier kilometer diep
en de diamanten steen zoog al mijn gevoel mee.

Zullen we ooit weer tijdloos drijven in de oppervlaktespanning,
ons laten meevoeren in de stromen van data en tijd,
tussen de lucht en de kunstmatige warmwaterbron
en terug zwemmen naar daar waar het leven ooit begon?